De eis voor cadmium vanuit de Kaderrichtlijn Water, namelijk algehele stopzetting van emissies, is niet op korte termijn realiseerbaar. Dat komt omdat cadmiumbronnen niet direct aanwijsbaar zijn. Dit blijkt uit onderzoek van het RIVM. Daarin zijn de eisen van de Kaderrichtlijn Water over cadmium in oppervlaktewateren onderzocht, evenals de Europese wetgeving die cadmium in het milieu reguleert. Deze wetgeving is wel in de Nederlandse wetgeving geimplementeerd, maar door het karakter van cadmiumbronnen is het niet haalbaar emissie volledig stop te zetten. Het is uitermate ingewikkeld om cadmiumbronnen aan te pakken. De precieze bronnen van de cadmiumuitstoot zijn namelijk lastig te traceren en te kwantificeren. In Nederland raken oppervlaktewateren vooral met cadmium vervuild door de landbouw, de industrie en via waterzuiveringsinstallaties, en indirect door neerslag van cadmium uit de lucht. Het grootste gedeelte van het cadmium in Nederland komt vanuit het buitenland via de internationale rivieren. Cadmium vanuit de landbouw vindt zijn oorsprong in veevoeder en kunstmest. De bronnen van de cadmiumaanvoer naar waterzuiveringsinstallaties komen via de riolering waarschijnlijk uit de huishoudens, de kleine industrieen en vanaf verharde wegen.